Fotograferen gaat om gevoel
Vorige week vielen twee zaken samen binnen mijn fotografie; ik kreeg de nieuwe Pentax DFA* 85/1.4 lens binnen en Pentax kondigde haar nieuwe APS-C body aan met een nieuwe optische viewfinder.
De Pentax DFA* 85/1.4 lens is een optisch meesterwerkje van de ingenieurs en ik twijfel geen moment, deze lens gaat straks heel erg goed scoren in de verschillende testopstellingen van de technische reviews. De nieuwe APS-C body heeft onder meer een nieuw ontworpen Pentaprisma, welke voor het eerst gemaakt is van zogenaamd “high-refraction” glas. Het is voor het eerst dat een fabrikant dit glas gebruikt in een camera en het is mooi om te zien dat de uitvinder van het Pentaprisma hier nog steeds verbeteringen in kan aanbrengen.
Met de verdere ontwikkeling van het klassieke pentaprisma stelt Pentax ons staat om alle fijne nuances in kleur, contrast, lichtval en dergelijken op de meest optimale manier waar te nemen. Veel beter dan een digitale viewfinder van een mirrorless systeem ooit zal kunnen.
Hiermee wil ik niet stellen dat een digitale viewfinders slecht is, deze viewfinders hebben bijvoorbeeld weer het voordeel dat je fotografeert wat je ziet en in theorie je belichting dus altijd precies zo is als je hem voor je ziet.
Het Pentaprisma
Dit type prisma is vooral bekend van de zoeker van spiegelreflexcamera’s. Het licht van het horizontaal liggende matglas wordt hier door het dakkantprisma zodanig naar het oculair geleid, dat men het beeld rechtopstaand en ondersteboven ziet. Het rechtop blijven staan (net als op het matglas) wordt bereikt door het pentaprisma zelf, terwijl het corrigeren van de verwisseling van links en rechts door het dakkantgedeelte wordt verzorgd.
De camerafabrikant Asahi heeft in de jaren 1950 dit dakkantprisma ingevoerd en is daarna eerst de naam “Asahi Pentax” en later “Pentax” gaan voeren, die afgeleid is van de term pentaprisma.
Kwaliteit is onmeetbaar
Als fotograaf willen we graag onze gevoelens, die we hebben op het moment dat we afdrukken, overbrengen naar onze kijkers. We gebruiken hiervoor ondermeer onze belichting, compositie, scherpte-diepte en sluitertijden. En als we onze foto’s laten zien, reageren onze kijkers vaak op de niet definieerbare zaken uit onze foto’s; “wat een mooi licht”, “mooie bokeh”, “schitterende kleuren” en “mooi contrast”.
Dezelfde zaken waar we als fotograaf ook continue naar zoeken…
Deze zijn alleen niet meetbaar en ze komen vooral voor uit gevoel; het gevoel dat we hebben op het moment dat we afdrukken. De indrukken die via ons oog onze hersenen (c.q. hart) bereiken roepen gevoelens op die ons laten besluiten om wel, of juist niet af te drukken.
Waarnemen van nuances
Maar Pentax zet in op het beleven van fotografie in zijn meest pure vorm, je ziet door de optische viewfinder het originele licht en hierdoor wordt de fotograaf in staat gesteld om een beeld te creëren waarbij gebruik wordt gemaakt van alle nuances in de scene. Je krijgt immers een beeld voorgeschoteld dat gelijk is aan de daadwerkelijke ambiance van je omgeving.
Zijn deze zaken meetbaar? Nee, verre van. Maar we kennen allemaal dat gevoel dat dat we hebben als alles in een beeld samen komt, je hart maakt een sprongetje en je weet dat je een perfect beeld hebt gemaakt, een beeld waarin je je gevoel hebt kunnen vangen.
Op pad met de Pentax DFA* 85/1.4
In het licht van bovenstaande ontwikkelingen ben ik anders gaan fotograferen met de nieuwste lens van Pentax. Ik zocht een locatie waarin licht en gevoel een belangrijke rol speelt. Deze locatie werd het nieuwe Naturalis Biodiversity Centre. De doorlopende tentoonstelling is ontzettend fraai uitgelicht en biedt een fotograaf dus veel mogelijkheden om met belichting en scherpte-diepte aan de slag te gaan.
De Pentax K-1 waarmee ik fotografeerde heeft ook een optische viewfinder met maar liefst 100% dekking; what you see is what you get.
De meeste stukken in Naturalis zijn individueel uitgelicht en steken mooi af tegen de donkere achtergronden, voor een juiste belichting moet je als fotograaf dus ingrijpen door bijvoorbeeld met spotmeting te gaan werken of door onder te belichten in je meervlaksmeting. Na een paar test beelden heb je al snel de juiste instellingen te pakken.
Indoor fotograferen in een donkere omgeving betekend al snel dat er een statief gebruikt moet worden, maar aangezien dat niet toegestaan is, ging bij mij het diafragma gelijk vol open. Je hebt per slot van rekening een F1.4 lens in je hand. Het eerste dat opviel van was scherpte, vanaf F1.4 is deze lens haarscherp. Een genot om mee te werken, de zekerheid dat je je over het gehele bereik geen zorgen hoeft te maken over de ideale instelling geeft veel rust.
De Pentax K-1 en DFA* 85mm
Op de K-1, die een sensor heeft waarop kleur en contrast nuances goed tot hun recht komen, laat de 85mm echt zien waar hij goed in is. Het verloop in scherpte, de kleuren die ook in de onscherpte vloeiend door lopen en de levensechte contrastwerking zorgen voor perfect beeld. Als fotograaf kan je je geen betere tool wensen om je gevoelens over te brengen.
Voor mijn werk als natuurfotograaf is deze brandpuntsafstand wat minder geschikt, maar als je een portretfotograaf, reis reporter of documentaire maker bent zou ik geen moment twijfelen over de aanschaf van deze lens; een optisch meesterwerk.
